Handschoen, Kogelwerper en Bob

(Bericht van Terschelling nr. 86)

Naast mijn poëtische kanten, betrap ik mezelf af en toe op banale kanten. Dan denk ik: Ach, niets mannelijks is mij vreemd. Neem nou deze handschoen, gevonden in de zeereep. Werkelijk zo gevonden? Wie zal het zeggen? Gephotoshopt? Geënsceneerd?

Niets is wat het lijkt en zelfs dat niet. Zelfs beelden van onbewerkte foto’s zijn niet altijd wat ze lijken.
Trouwens, ooit een lelijker woord gezien dan gephotoshopt? Maar dat terzijde.
Over mijn banale kanten gesproken, vinden jullie het vreemd dat ik deze paardenbolus, mee naar huis heb genomen?.

Wat u ziet zijn kogelwerpers, ongeveer 2 millimeter groot. De linker drie zijn leeg en hebben hun kruit en kogel reeds ver. In de meest rechter ziet u het kogeltje glinsteren, klaar om de wereld te gaan bekijken en voor nageslacht te zorgen. Afstanden tot 10 meter zijn geen uitzondering. Even mee met Frank voor de biologieles: als je over de bolus met kogelwerpers een glas zet, hoor je op gezette tijden een duidelijk signaal, eigenlijk een soort schiettent, alleen de knetterharde muziek ontbreekt.

En dan nog zo’n "mannending": Bob Dylan. Een vriendin noemde het ooit jongensmuziek.
Steven, mijn postbode, ook een Dylan-fan, kwam hem persoonlijk afgeven. Bob Dylan 1965-1966, The Bootleg Series vol. 12, The Cutting Edge, deluxe edition, een hele mondvol, maar dan heb je ook wat. Zes cd’s en een fotoboek in een prachtige cassette. Ik trok me terug in mijn hol, prikkeldraad gespannen en voedselvoorraad voor enige dagen. En beviel het? Het is of je zelf in de opnamestudio zit. Er wordt geoefend en uitgetest, er worden grappen gemaakt en complimenten gegeven en dat alles in een ontspannen sfeer. Ze genieten.
Een mooi voorbeeld is als Bob Dylan onder de indruk is van het fenomenale gitaarspel van Mike Bloomfield en in het nummer Sitting on a barbed-wire fence een hommage zingt:
I got this woman out in L.A
She makes me sweat run down my brow
Well she’s good alright
But she ain’t as good
As this guitar player that I got right now
Uw begrijpt dat deze “take” de eindronde niet haalde, maar hij staat wel op de 6-cd.

En verder is er weer gemor dat er af en toe geen schaken in mijn cursiefjes staat. Sorry, normale lezers, ik heb het beloofd aan André.
Quote/Unquote Bent Larsen: "If you play the Caro-Kann when you’re young, what are you going to play when you’re older?"
Uitleg voor de normale lezers.
Bent Larsen was een aanvallende schaker, die net niet goed genoeg was om wereldkampioen te worden. Verloor een spraakmakende match met 6-0 van Fischer.
Caro-Kann is een als saai bekendstaande opening.
Het insidegrapje is dat Bent Larsen en
Frank een leven lang Caro-Kann speelden