Napelsje, Prikkeldraad en Zoonlief

(Bericht van Terschelling nr. 84)

Ik kan weer een napelsje afstrepen, zo noemde ik dat een paar jaar geleden. Tegenwoordig, heb ik begrepen, heet het een bucket list. "Wat je nog wilde doen of zien voor je dood gaat".

De oorlepelzwam. Een vreemde paddenstoel, geen lamellen en geen gaatjes (boleten), maar stekels en de steel niet in het midden zodat hij er uitziet als een oorlepel.

Nu een mooi bruggetje naar Bob Dylan. Dat komt nog wel, anders in de volgende column.

Een halve eeuw geleden, in 1965, werd "Like A Rolling Stone" voor het eerst door Dylan gezongen op de lp Highway 61 Revisited. Het is nog steeds een mijlpaal en de aanleiding om een aantal dichters te vragen naar hun visie op Bob Dylan: zijn teksten, zijn gestalte, zijn mythe, zijn betekenis, zijn stem. Een bont gezelschap van bijna tachtig dichters liet zich inspireren. En er zat natuurlijk weer een toevalligheid in, eentje waar ik mezelf aangesproken voel. De naam Frank stond er echt en om het toeval aan te dikken heb ik het gedicht met een couplet ingedikt.

 

Als een steen zo stil van Rob Schouten uit Als een zwerfkei, Dichters over Dylan

 

Wat hadden we de pest aan Frank

in wiens spelonk het dag en nacht

"Like A Rolling Stone" knarsetandde

en anders neuzelde hij het zelf.

…

Maar het lukte, en op mijn vijftigste,

vrouwen en kinderen afgevinkt,

wist ik dat het zo zijn moest en ik zong:

“I’m sick of love, I wish I’d never met you”.

 

Dag in dag uit, niemand die luisterde

of last had van mij thuis, ik had

de wereld grondig vaarwel gezegd,

prikkeldraad gespannen rond m’n hol.

 

Ach toeval, op mijn vijftigste gescheiden. En mijn dochter: "Jij zegt ook altijd dat je wat mee naar je hol sleept". Voor de goede lezer zijn er nog meer overeenkomsten.

Het blijft na 50 jaar maar doorgaan, nu komt die duvelse Dylan weer met oud spul uit en weer zal ik Ideal en Platomania gelukkig maken. Weer een aanslag op mijn pensionadopensioen: The Bootleg Series nr. 12, The Cutting Edge.

Dat was natuur en cultuur. Nu nog wat schaken of Terschellinger nieuwtjes.

Op zijn tijd schaak ik nog weleens op internet, Playchess. En dan kun je ook partijen van bekenden live volgen. Zo volg ik zoonlief nog wel eens. Bijvoorbeeld dit partijtje, Martijn heeft zwart. 1. e4 e6 2. d4 d5 3. Pc3 Lb4 4. exd5 Dxd5 5. Pf3 Pf6 6. Lb5?? Ld7??.

Zelfs kiebitzers kunnen zien dat de dame de loper kan pakken.

Als goede vader spreek ik hem daar natuurlijk op aan.

Zullen we het opvoeden of afzeiken noemen.

"Ja, de jongens waren lastig". "Martijn, het was 11 uur ’s avonds". "Oh, dan had ik slaap".

Schakers, altijd excuses. Vaders, altijd zeiken.

 

Frank, uw holbewoner